Γιατί μια μεγάλη αλλαγή χρειάζεται πάντα υποστήριξη. Και γιατί η τεχνική υποστήριξη δεν αρκεί από μόνη της. Α! Και πώς ξεκίνησε το Room9English!
Πρόσφατα κλείσαμε ακριβώς ένα χρόνο από τότε που η εξ' αποστάσεως διδασκαλία με ηλεκτρονικά μέσα μπήκε για τα καλά στη ζωή μας. Αν κάτι αποδείχθηκε περίτρανα αυτόν τον τελευταίο χρόνο είναι ότι, στην πλειοψηφία τους, οι εκπαιδευτικοί είναι εξαιρετικά προσαρμόσιμοι. Η τηλεκπαίδευση δεν είναι κάτι καινούριο. Αλλά η καθολική εφαρμογή της σε όλες τις βαθμίδες ταυτόχρονα με ελάχιστο ουσιαστικά χρόνο προετοιμασίας είναι σίγουρα πρωτόγνωρη. Και φαίνεται να δουλεύει καλύτερα από ό,τι θα πίστευε οποιοσδήποτε. Με όλα τα τεχνικά προβλήματα, καταλαβαίνεις πόσο τεράστιο επίτευγμα είναι αυτό που συμβαίνει αν αναλογιστείς το εξής απλό. Φέρε στο νου σου τον εαυτό σου ένα χρόνο πριν. Αν σου έλεγε κάποιος ότι μέσα σε λίγους μήνες θα κάναμε όλοι ανεξαιρέτως ηλεκτρονική διδασκαλία σε όλα τα επίπεδα και όλες τις τάξεις ταυτόχρονα, πώς θα αντιδρούσες;
Εγώ πάντως δεν υπήρχε περίπτωση να το πιστέψω. Υπάρχει όμως μια πλευρά που ίσως δεν έχουμε προλάβει να σκεφτούμε αρκετά. Η μετάβαση από τη φυσική τάξη στην ηλεκτρονική είναι στην πραγματικότητα μια συγκλονιστική μετατόπιση στον τρόπο που δουλεύουμε. Μπορεί να μην είναι η ίδια πρόκληση για όλους από τεχνολογικής άποψης, αλλά είναι για όλους μια τεράστια αλλαγή με σημαντικές συνέπειες, μεταξύ άλλων και ψυχολογικές.
Σε ένα σεμινάριο για τη δημόσια διοίκηση που παρακολούθησε πρόσφατα μια αγαπημένη φίλη, ακούστηκε μεταξύ άλλων και το εξής πολύ ενδιαφέρον: Σε κάποιο υπουργείο, όταν χρειάστηκε να γίνει η πλήρης ψηφιοποίηση του τρόπου που εργάζονταν, ένα από τα πράγματα που τη συνόδεψαν ήταν και η εκτεταμένη και συνεχής ψυχολογική υποστήριξη των εργαζομένων. Ο λόγος; Αποδείχθηκε εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχθούν συναισθηματικά τον εντελώς καινούριο τρόπο δουλειάς χωρίς στοχευμένη βοήθεια. Χάνοντας ουσιαστικά επαφή με οργανικά κομμάτια της δουλειάς τους ως εκείνο το σημείο, ειδικά οι παλιότεροι, ένιωσαν τρομερή ανασφάλεια και άγχος για το μέλλον. Αυτά τα συναισθήματα, σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα για το αν θα κατάφερναν να ανταπεξέλθουν στην καινούρια κατάσταση, δημιούργησε προβλήματα που χρειάστηκαν χρόνο και δουλειά για να επιλυθούν.
Οι ομάδες αλληλο-υποστήριξης στα κοινωνικά δίκτυα, ένα εντυπωσιακό όσο και σύγχρονο φαινόμενο, κλήθηκαν σε μεγάλο βαθμό να καλύψουν αυτό το κενό. Ανάμεσα στα ποστ που ζητούσαν ή πρόσφεραν τεχνική βοήθεια, προέκυπταν συχνά-πυκνά και υπαρξιακές αναζητήσεις του τύπου "σας συμβαίνει κι εσάς αυτό;" ή "πώς να το ανιτμετωπίσω αυτό;" και η διάδραση ήταν πάντα ενθουσιώδης. Η αίσθηση ότι δεν ήσουν μόνος ή μόνη έπαιζε πολλές φορές πολύ σημαντικότερο ρόλο από το να δουλέψουν σωστά τα εργαλεία. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν άλλαξε μόνο ο τρόπος δουλειάς για εμάς. Ταυτόχρονα, αποχωριστήκαμε το φυσικό μας χώρο, απομακρυνθήκαμε από τους συναδέλφους και τα παιδιά και εγκλωβιστήκαμε σε μια συνθήκη απομόνωσης ανιτμέτωποι με τεχνολογία που οι περισσότεροι δεν είχαμε ποτέ χρησιμοποιήσει τόσο εκτεταμένα. Και όλα αυτά χωρίς να μπει στην εξίσωση ο φόβος και η ανασφάλεια σε σχέση με την υγεία τη δική μας και των αγαπημένων μας.
Αρκεί άραγε η υποστήριξη που προσφέραμε και εξακολουθούμε να προσφέρουμε ο ένας στον άλλον; Μόνο ο χρόνος θα δείξει. Είναι σίγουρο ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο και προφανώς έχει ακόμα ρόλο να παίξει. Είναι όμως πολύ πιθανό η τραυματική, ουσιαστικά, αυτή κατάσταση να μας συνοδέψει για πολύ καιρό ακόμα. Και ο καθένας και η καθεμιά μας θα κληθεί να το διαχειριστεί όσο πιο αποτελεσματικά μπορεί ακόμα και μετά τη λήξη του συναγερμού. Άλλωστε, είναι αδύνατον να προβλέψουμε αυτή τη στιγμή τι θα σημαίνει η λέξη "κανονικότητα" όταν τελειώσουν όλα αυτά και ποιες αλλαγές θα έχουν συντελεστεί μόνιμα τόσο στη συνείδηση και τη διδασκαλία μας, όσο και στη συνείδηση των μαθητ@ν μας.
Έχω ξαναπει ότι το Room9English είναι μια ιδέα που ωρίμαζε καιρό πριν γίνει πραγματικότητα. Ο στόχος ήταν πάντα ο ίδιος: να μοιραστώ εμπειρίες από δύο δεκαετίες διδασκαλίας που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, είτε πρακτικά είτε ψυχολογικά, το έργο των συναδέλφων μου (μα τι όμορφη λέξη!). Δεδομένου όμως ότι ξεκίνησε τελικά στην αρχή της φετινής χρονιάς, η προσπάθεια αυτή απέκτησε και ένα επιπλέον νόημα. Τη χρονιά που όλοι γυρίσαμε και κοιτάξαμε τους υπολογιστές μας με περισσότερη λαχτάρα από ποτέ, ήθελα να είναι κάτι που μπορείς να διαβάσεις γρήγορα και ευχάριστα, που απαντάει πάντα σε κάποια ερώτηση όσο πιο αποτελεσματικά και απλά γίνεται. Στην τελική, να είναι σαν να βρισκόμαστε και συζητάμε στο γραφείο, στην αυλή, στο διάδρομο, στην ταβέρνα, στο "κοπή τη πίτα" και παίρνουμε κάτι ο ένας από τον άλλον, όπως κάνουμε πάντα. Άλλωστε, είμαστε Δάσκαλοι. Τι αξίζει να ξέρουμε κάτι αν δεν προσπαθήσουμε να το μοιραστούμε με κάποιον;
Comments